Kąt Pierwszy miał pierwszeństwo w wypowiedzi:
Ja jestem zadowolony, nie zarosłem jeszcze kurzem. Każdy o mnie dba. Matka, córka... a nawet ojciec. Można się dużo dowiedzieć o świecie jak goście przyjdą w odwiedziny.

Kąt Drugi dodał:
Muszę potwierdzić to co powiedział Kąt Pierwszy. Wprawdzie córka rzuciła w mój róg brudne skarpety, ale zdążyła sprzątnąć na czas, zanim zaczęły cuchnąć. Nie mogę więc narzekać, bo nie śmierdzę. Jak wiecie ściany mają uszy, ale moje są odporne. Ba, nawet polubiłem tego głośnego rocka!

Kąt Trzeci wtrącił:
Popieram, popieram. Też jestem odporny, zwłaszcza gdy śpiewają pod prysznicem. Ale na ogół, wpadają tylko gdy goni ich potrzeba.

Kąt czwarty podsumował:
Moi bracia przyzwyczaili się do państwa P.
Państwo P. przyzwyczaiło się do naszej czwórki.
Tworzymy więc jedność.
My i oni.
Zawsze mogło być gorzej. Mogli mieć kota. Mogli mieć niewykastrowanego kota!

Kąt Pierwszy miał pierwszeństwo w wypowiedzi:
Ja jestem zadowolony, nie zarosłem jeszcze kurzem. Każdy o mnie dba. Matka, córka... a nawet ojciec. Można się dużo dowiedzieć o świecie jak goście przyjdą w odwiedziny.

Kąt Drugi dodał:
Muszę potwierdzić to co powiedział Kąt Pierwszy. Wprawdzie córka rzuciła w mój róg brudne skarpety, ale zdążyła sprzątnąć na czas, zanim...

Zaczęło się niewinnie. Nagle skończyły się wieczory przy winie. Cały czas byli podekscytowani i wiecznie gadali o jakimś podwójnym szczęściu. Aż mi się znudziło i przestałam ich słuchać. I nagle stało się! Któregoś dnia wieczorem późno wybiegli - jakby się paliło. Po jakimś czasie wrócił sam mężczyzna. Wtedy jeszcze nie wiedziałam co mnie biedną ścianę czeka. Tak, tak moi drodzy, zaczął się mój koszmar. Mówi się, że ściany wytrzymają wiele - nie byłabym tego taka pewna. Z dnia na dzień moja przestrzeń do oddychania została ograniczona. Z każdej strony napierają na mnie przedmioty: łóżeczka, nosidełka, krzesełka. Zwariować można. Budzę się koło 6/7 rano, a właściwie to zostaje zbudzona przez płacz dwóch maleńkich dziewczynek, po chwili mam trochę świętego spokoju, przysypiam, ale w środku dnia nie ma szans na dłuższą drzemkę. Chociaż w nocy mogłabym mieć święty spokój, ale gdzie tam. Palą mi światłem po oczach. Dziś pierwszy raz usłyszałam jakiś inny dźwięk – dzieci zaczęły się śmiać. W końcu zaczęło się robić zabawnie. Mam nadzieję, że jednak się szybko nie wyprowadzą, bo to słodkie obserwować te dwa małe urwisy.

Zaczęło się niewinnie. Nagle skończyły się wieczory przy winie. Cały czas byli podekscytowani i wiecznie gadali o jakimś podwójnym szczęściu. Aż mi się znudziło i przestałam ich słuchać. I nagle stało się! Któregoś dnia wieczorem późno wybiegli - jakby się paliło. Po jakimś czasie wrócił sam mężczyzna. Wtedy jeszcze nie wiedziałam co mnie biedną ścianę czeka. Tak, tak moi...

Na żółtych ścianach zawieszone obrazki. Życie. Ściany pamiętają. Przy wejściu wisi zdjęcie dziewczyny. Młoda i szczęśliwa. Uśmiechnięta zalotnie. Biały kapelusz, biały strój, słońce, pole i opalenizna. Kilka włosów na twarzy.
Obok, zdjęcie pary. Młodzi, zakochani, szczęśliwi, nad brzegiem Wisły w Kazimierzu. Przytuleni. Mury pamiętaj, szczęście które rozbłysło. Pierwszą randkę. Z okna było widać wino na balkonie. Potem pierwszy pocałunek. Namiętność. Ściany widziały emocje, wzruszenie, delikatność właściwą dla początku miłości… Pamiętają, jak na tym balkonie uklęknął. Założyła pierścionek, świat wirował.
Na ścianie obok wisi egzotyczna maska niczym podróż w nieznane, jak w nowe życie po ślubie. Odległe kraje, plemiona, szukanie siebie i znajdowanie. Dalej – obrazek dziecięcy… słoń z czterema nogami, stół z wyłamanymi, obłoczki niczym owce na niebie. Zdjęcia powieszone widzą historię trójki, zamiast jednego. Pokazują też, tych co byli razem w większym oddaleniu. Dziecko w środku. Śmieje się, choć uśmiechy na twarzach nad nimi już poważniejsze.
Na ścianie naprzeciwko wejścia wisi portret kobiety. Obróconej. Włosy niedbale związane na karku. Widać fragment jej profilu, nie oczu, nosa, ust, łez. Siedzi nad basenem w którym pływa dziecko. Sama.

Na żółtych ścianach zawieszone obrazki. Życie. Ściany pamiętają. Przy wejściu wisi zdjęcie dziewczyny. Młoda i szczęśliwa. Uśmiechnięta zalotnie. Biały kapelusz, biały strój, słońce, pole i opalenizna. Kilka włosów na twarzy.
Obok, zdjęcie pary. Młodzi, zakochani, szczęśliwi, nad brzegiem Wisły w Kazimierzu. Przytuleni. Mury pamiętaj, szczęście które rozbłysło. Pierwszą...

"Ależ ona leniwa. Nie chce się jej zrobić porządków! Miała ćwiczyć przez całe wakacje, a tylko leży w łóżku i czyta te książki! Niedługo w ogóle nie będzie na nic innego miejsca w jej pokoju, a naczynia czekają w zlewie na umycie!"

"Ależ ona leniwa. Nie chce się jej zrobić porządków! Miała ćwiczyć przez całe wakacje, a tylko leży w łóżku i czyta te książki! Niedługo w ogóle nie będzie na nic innego miejsca w jej pokoju, a naczynia czekają w zlewie na umycie!"

On wreszcie wstał. Już myślałem, że dziś ma wolne i będę musiał oglądać cały dzień jak przechadza się w tą i z powrotem w samych bokserkach z książką przy nosie albo z telefonem przy uchu. Zrobiłby coś pożytecznego. Mógłby umyć podłogi, albo ściany zetrzeć z pajęczyn. Jest gorąco i wszystko mnie swędzi z tego kurzu.
Teraz pewnie wstanie Ona. Ładna. Bardzo podobają mi się jej balkony, że nie wspomnę o frontowym wejściu. Jej architekt musi mieć wspaniałą wyobraźnię. Jestem zafascynowany tym jakie piękne i naturalne ma kolory twarzy bez zbędnej tapety. Nie wiem jak Ona może żyć z tym nieudacznikiem.
A teraz wstają te dwa urwipołcie, które wprowadzają we mnie radosny harmider. Ten starszy ma wakacje. Dzięki temu mogę obserwować jak uczą się z młodszym wspólnego życia i zabaw. Czuję, że jest im u mnie dobrze i kocham ich za to.

Wszyscy wyszli. On i Ona do pracy. Dzieci z babcią na spacer. Wreszcie mam czas dla siebie i małą drzemkę. Oby tylko nikt nie przyszedł z ulotkami bo głowa mnie boli jak dzwoni domofon.

Co się dzieje? A to tylko klucz przekręcany w zamku. Przysnęło mi się. A teraz babcia z wnukami wróciła.

Jest wieczór. Już zaraz pójdą spać. Widzę, że On i Ona są już bardzo zmęczeni. Staram się wyciszyć hałasy zewnętrzne żeby pomóc im uśpić dziatki. Jestem bardzo zadowolony, że codziennie mogę obserwować jak ta ludzka rodzina o siebie dba.

On wreszcie wstał. Już myślałem, że dziś ma wolne i będę musiał oglądać cały dzień jak przechadza się w tą i z powrotem w samych bokserkach z książką przy nosie albo z telefonem przy uchu. Zrobiłby coś pożytecznego. Mógłby umyć podłogi, albo ściany zetrzeć z pajęczyn. Jest gorąco i wszystko mnie swędzi z tego kurzu.
Teraz pewnie wstanie Ona. Ładna. Bardzo podobają mi się...

Moje ściany widziały jak dorastam, przeobrażam się, znajduję swoją drogę w życiu, a także jak schodzę na psy, a potem się odradzam. Dziś widzą, że jestem szczęśliwa i cieszą się, że przyozdabiam je wieloma rzeczami - obrazkami, pocztówkami, kalendarzami, kwiatami i lustrem. I moje ściany w końcu cieszą się razem ze mną. I dobrze nam razem.

Moje ściany widziały jak dorastam, przeobrażam się, znajduję swoją drogę w życiu, a także jak schodzę na psy, a potem się odradzam. Dziś widzą, że jestem szczęśliwa i cieszą się, że przyozdabiam je wieloma rzeczami - obrazkami, pocztówkami, kalendarzami, kwiatami i lustrem. I moje ściany w końcu cieszą się razem ze mną. I dobrze nam razem.

Od 1999 w mieszkaniu numer trzy mieszka u mnie siedmioosobowa rodzina. Dziś spośród nich zamieszkują u mnie trzy osoby, rodzice i ich córka. Kiedyś gwarne i wypełnione dni obecnie zastępuje spokój i wieczorne rozmowy. Dzień zaczyna się wcześnie. O 5:50 w kuchni pojawia się głowa rodziny, czyli ojciec. Przy cichym dźwięku radia szykuje sobie śniadanie i o 6:30 wychodzi do pracy. Jest to osoba bardzo pracowita, większość czasu spędza poza moimi murami. Tylko w zimy, gdy nastaje krótszy czas pracy lub urlop widuję go częściej. Zazwyczaj wtedy leży na swoim łóżku przed telewizorem i ogląda filmy przyrodnicze lub dokumentalne. O 8:00 rano wstaje mama, a zaraz po niej córka Ewa. Dziś Ewa ma wolne, więc pomaga swojej mamie w domowych obowiązkach; sprzątanie, gotowanie i praca w ogródku. Około 10 rano przed moim budynkiem rozchodzi się głośne trąbienie to znak, że przywieziono chleb i bułki. Mama i sąsiedzi wychodzą, by je kupić. Rano córka ma czas by posiedzieć przed komputerem lub poczytać książkę. Około 14 obie kobiety pojawiają się w kuchni i szykują obiad. Godzina 18:00 to pora podlewania ogródkowych grządek, więc moje trzy pokojowe mieszkanko pustoszeje. Po 19:00 wraca głowa rodziny i udaje się na krótką drzemkę, a zaraz po niej na spóźniony obiad przy telewizyjnych Wiadomościach. Około 20:00 cała rodzina jest w domu i przy kuchennym stole nastaje mały gwar. Późnym wieczorem każdy oddaje się swoim zajęciom jedni książkom, inni rysowaniu lub telewizji.

Od 1999 w mieszkaniu numer trzy mieszka u mnie siedmioosobowa rodzina. Dziś spośród nich zamieszkują u mnie trzy osoby, rodzice i ich córka. Kiedyś gwarne i wypełnione dni obecnie zastępuje spokój i wieczorne rozmowy. Dzień zaczyna się wcześnie. O 5:50 w kuchni pojawia się głowa rodziny, czyli ojciec. Przy cichym dźwięku radia szykuje sobie śniadanie i o 6:30 wychodzi do...

Jej twarz zawsze ta sama, posągowa, zwyczajna, nieco zamyślona, odrobinę smutna.
Jej oczy tak puste, patrzące z utęsknieniem przed siebie, tłumiące iskierki wyrywnej radości.
Jej ciało tak słabe, zniszczone i szare...

Jej twarz zawsze ta sama, posągowa, zwyczajna, nieco zamyślona, odrobinę smutna.
Jej oczy tak puste, patrzące z utęsknieniem przed siebie, tłumiące iskierki wyrywnej radości.
Jej ciało tak słabe, zniszczone i szare...

Łóżko: Ej no... Weź się nie rzucaj na mnie. Co ja ci zrobiłem? Obudź się! Obudź się! No! To tylko zły sen... Zejdźżesz ze mnie! Do roboty!
A tak w ogóle miejsce na tę bluzkę... i na te spodnie... i te skarpetki to jakbyś nie wiedziała jest w szafie! Szafa! No weź jej coś powiedz! I co robi na mnie ta książka? I dlaczego kruszysz na mnie tymi ciastkami?! Posprzątaj to, bo inaczej powiem deskom żeby się zarwały i na zawsze się stąd wyprowadzę! Ty mnie w ogóle kobieto nie szanujesz! I tę pościel byś mogła ogarnąć, bo wyglądam jak łóżko nędzy i rozpaczy! I wszystkie meble się ze mnie śmieją! Ogarnij mnie w końcu, błagam!
Szafa: No tak, a Ty jak zwykle nie masz się w co ubrać i znowu wywalasz wszystkie ubrania. Jest dziewczyno za 5 siódma, zaraz spóźnisz się na pociąg, a nie mówiłam żebyś uprasowała sobie coś wczoraj? Ale ty jak zwykle mnie nie słuchasz! I natychmiast odwieś tę bluzkę na wieszak! Nie rób we mnie bałaganu! I zamknij te drzwi! Drzwi! Drzwi! Drzwi! Dziękuję...
O! Wróciłaś... nie! nie! Na wieszak te ubrania! Na wieszak mówię! Dobry człowiek z Ciebie! Pamiętaj żebyś coś sobie uprasowała dzisiaj, a nie jutro. I znów jak grochem o ścianę, nie słucha mnie. I jutro znowu się będziesz denerwować leniu jeden!
Czajnik: Wszystko się we mnie gotuje! Kiedy oni w końcu wyjdą do pracy, szkoły? Będę miał spokój i nic nie będzie mnie palić w środku. Bul bul bul egzystencjalny bul bul bul...Poszli... błogość...
Telewizor: Czy ktoś w końcu mógłby mnie ściszyć? Gardło... tzn. głośniki będziecie mi wymieniać! A w ogóle dlaczego nikt mnie nie ogląda? Dlaczego jestem włączony? I dla kogo przede wszystkim?
Chlebak: Ja ci mną trzasnę!
Regał z książkami: Czuję się taki pełny, ale ta pełność jest piękna... Chciałbym jeszcze coś połknąć...
Książki w tymże regale: Mnie weź! Mnie! Nie bierz mnie! Weź mnie! Przeczytaj mnie, one nie są ciekawe! Zaczytaj mnie na śmierć!
I tak dzień w dzień...

Łóżko: Ej no... Weź się nie rzucaj na mnie. Co ja ci zrobiłem? Obudź się! Obudź się! No! To tylko zły sen... Zejdźżesz ze mnie! Do roboty!
A tak w ogóle miejsce na tę bluzkę... i na te spodnie... i te skarpetki to jakbyś nie wiedziała jest w szafie! Szafa! No weź jej coś powiedz! I co robi na mnie ta książka? I dlaczego kruszysz na mnie tymi ciastkami?! Posprzątaj to, bo...